Een gedachte: SINT-ROMBOUTSKERKHOF

Gisteren reed ik met de bus
voorbij St.-Romboutskerkhof.

Een kerkhof was vroeger een hof rond de kerk,
een hortus conclusus, een besloten hof, een gewijde grond,
waarin mensen begraven werden
met de hoop dat hun gebeente, hun lichaam 
kon hopen op een hiernamaals, een opname in ...
de hemel, misschien.


Gisteren reed ik met de bus
voorbij St.-Romboutskerkhof.


Daar lag het gebeente van een volledig lijk,
boven gespit, van alle privacy ontdaan.
Tot welzijn van de archeologie, de geschiedenis
en de gedachte dat hebben we nu eens goed gedaan.


Gisteren reed ik met de bus 
voorbij St.-Romboutskerkhof.


Wat ik zag daar rilde ik van,
op andere plaatsen spreekt men 
wel eens van lijkschennis.
Maar hier moet schijnbaar het verleden een alibi krijgen,
een alibi hebben, want er moet een parkeergarage komen.


Gisteren reed ik met de bus
voorbij St.-Romboutskerkhof.


Naast de lijken, zullen er wel vondsten gedaan zijn,
al of niet met een metaaldetector,
maar mag men in onze maatschappij van vrijdenkers,
daar nog bij denken dat het in feite om grafschennis gaat...?


Gisteren reed ik met de bus 
voorbij St.-Romboutskerkhof...


Mogen we zo vrij zijn van te denken
dat deze lijken opnieuw zullen begraven worden
met enig recht op erkenning op een begraafplaats
zullen worden verstrooid? Een friedhoff......
Of is Maanrok belangrijker dan een mensenleven,
of zijn we met het vrijdenken ook ons goed gevoel kwijtgespeeld?


Gisteren reed ik met de bus
voorbij St.-Romboutskerkhof...

Geroerd was ik, blij om nog eens mens te zijn!