Een gedicht / een lied ... per maand: Uit het rijke leven van voormalige galerij NOVA (Mechelen - Nekkerspoel)

Kaft kunsttijdschrift "Galerij Nova", Mechelen - cahier 3, 1973(?)

Waar nu het speelgoedmuseum is, was vroeger Galerij NOVA, de Mechelse grote meubelzaak die Nova heette en geleid werd door mecenas Alfons Michiels. Hierbij de tekening van Willy Meysmans  die de kaft siert en de poëzie van Leo Wuyts, de p.r. van galerij  Nova, een poëtische bezinning die op de avond van de vernissage werd voorgedragen door Denise De Weerdt.

ER IS HET LEVEN DAT GELEEFD,

ER IS DE DOOD DIE MOET GESTORVEN WORDEN...

Er is pijn:
        weemoed om wat was,
        wijfeling om dat wat is,
        huiver om dat wat worden zal.

Er is pijn,
        aldoor pijn.

En ook,
ja ook, vreugde:
        ergens slaat een merel
        ergens geurt een anjelier,
        ergens lacht een kind.

Er is pijn,
Er is vreugde, ook vreugde.
En soms,
ja soms, extase:
        onaardse weelde
        - papavers in de nacht -;
        orfisch mysterie
        in het labeur der lijven;
        droom van onvergankelijkheid.

Er is pijn.
Er is vreugde.
En soms, extase.

Er is het leven dat geleefd,
er is de dood die moet gestorven worden.

Willy Myesmans, man vrouw, tekening, Mechelen, 1973.

               * * *


Er is het leven dat geleefd,
er is de dood die moet gestorven worden.

Er is,
in kommernis en nood,
het koortsig peilen
naar het waarom van ons hardnekkig jagen,
naar zin en doel van ons bestaan:
een molenrad dat water maalt.

Er zijn de scherpe winden
die gieren
over het eiland van mijn ik.

Er is spot
    en hoon
    en haat.

Er is liefde;
        een ster die in het water staat.
Er is liefde:
        luttel licht van vuurvlinders
        bij 't bange wachten
        in duizend lange nachten.
Er is liefde:
        speer in 't gemoed,
        bloed
        in de krop
        gewurgde kreet
        die 'k niet en nooit te slaken weet.

Er is het leven dat geleefd,
er is de dood die moet gestorven worden.
         * * *

Willy Meysmans, Dame met spiegel, tekening, Mechelen, 1973.

Er is het leven dat geleefd,
er is de dood die moet gestorven worden.

Er is het leven:
             dolle deerne
              in kakelbonte kleuren,
              wentelheks
              met paradijselijke geuren
              die mij komt toegedanst
              als vuur.
              Vlammen:
               vlerkend bijten zij zich voort
               over een wildernis van dorrend kruid.
               Een schaterende vlag
               hoog op de fakkelgloed
               van mijn rood-gierend hart.



Er is het leven.
En,
vlakbij is de dood:
wij zijn een handvol pulver.

Er is het leven dat geleefd,
er is de dood die moet gestorven worden.

            * * * 

Er is het leven dat geleefd,
er is de dood die moet gestorven worden.

Er is de dood:
             het zeer verdriet
             om altijd nieuwe nood
             en
             altijd feller bedreiging;
             het nutteloos bedrog
             in dulden en in dromen
             en in de heugnis van namen.

Er is het leven:
             de louterende ijver onzer handen;
             de grage troost van elke slaap
             waaraan steeds weer
             het lied durft herbeginnen.

Er is het leven:
             de veilige bevrijding
             in het milde spel der zinnen
             terwijl men,
             borst aan borst
             en schoot aan schoot,
             dezelfde dood
             wil sterven:
             overzettelijk vaarwel,
             wegvaart uit de hel
             van het eigen ik;
             terwijl men,
             borst aan borst
             en schoot aan schoot,
             hetzelfde leven
             aan elkaar wil openbaren
            en, samen,
            durvend vieren,
            ervaren
            in de laatste trage kus
            van elk zijn schoonste gaven.
En de dood die moet gestorven,
er is het leven dat geleefd wil worden

             * * *        

Willy Meysmans, naakt: man vrouw, Mechelen, 1973.

En is de dood die moet gestorven,
er is het leven dat geleefd wil worden

Dat is wat,
om ons heen,
gebeiteld staat in steen,
gekneed in duizend vormen.

Want scheppen is, beminnen:
          het leven
          om het leven
          om het leven-zelf.

Want scheppen is,
          het lijf
          tot in de kleinste vezel blij verhit,
          bemeesterend aanbidden.
Want scheppen is, steeds herbeginnen:
          uit elke nieuwe dood
          het leven
          voller
          winnen.

En is de dood die moet gestorven,

er is het leven dat geleefd wil worden

Leo WUYTS, 8 december 1972.



Nekkerspoel was toen het centrum van de Mechelse verkoopsmeubelindustrie.
Enkele jaren later verdween de één na de andere zaak, ook NOVA. Alleen Senam hield het tot nu toe vol.
De kunst als volksgebeuren kwam op een heel laag pitje te staan en moet het nu hebben van de "Garage", kunstprojecten die er zijn voor " de allerindividueelste ervaring van de allerindividueelste beroepskunstenaar", daar is bijna niemand meer die het in huis wil of nog bekijkt, maar de "politiekers" vinden dat dergelijke tentoonstellingen wel kunnen bijdragen tot hun eigentijds imago, dat van  van  de "allernuttelooste verandering  van de achter luchtballonnen  aanlopende cultuurfreaks", als het maar oppervlakkig is en er een ingewikkelde uitleg bij gegeven wordt die niemand interesseert behalve enkele belanghebbenden....Dat mag de maatschappij veel geld kosten ... maar het imago is dan toch een beetje gered!